او دیگر صدایت را نخواهد شنید....


 

وقتی 15 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم ...صورتت از شرم قرمز شد و سرت رو به زیر انداختی و لبخند زدی... 

وقتی که 20 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم سرت رو روی شونه هام گذاشتی و دستم رو تو دستات گرفتی انگار از این که منو از دست بدی وحشت داشتی 

وقتی که 25 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم .. صبحانه مو آماده کردی وبرام آوردی ..پیشونیم رو بوسیدی و گفتی بهتره عجله کنی ..داره دیرت می شه

وقتی 30 سالت شد و من بهت گفتم دوستت دارم ..بهم گفتی اگه راستی راستی دوستم داری .بعد از کارت زود بیا خونه 

وقتی 40 ساله شدی و من بهت گفتم که دوستت دارم تو داشتی میز شام رو تمیز می کردی و گفتی .باشه عزیزم ولی الان وقت اینه که بری تو درسها به بچه مون کمک کنی 

وقتی که 50 سالت شد و من بهت گفتم که دوستت دارم تو همونجور که بافتنی می بافتی بهم نکاه کردی و خندیدی 

وقتی 60 سالت شد بهت گفتم که چقدر دوستت دارم و تو به من لبخند زدی... 

وقتی که 70 ساله شدی و من بهت گفتم دوستت دارم در حالی که روی صندلی راحتیمون نشسته بودیم من نامه های عاشقانه ات رو که 50 سال پیش برای من نوشته بودی رو می خوندم و دستامون تو دست هم بود 

وقتی که 80 سالت شد ..این تو بودی که گفتی که من رو دوست داری.. نتونستم چیزی بگم ..فقط اشک در چشمام جمع شد 


اون روز بهترین روز زندگی من بود ..چون تو هم گفتی که منو دوست داری 

به کسی که دوستش داری بگو که چقدر بهش علاقه داری

و چقدر در زندگی براش ارزش قائل هستی

چون زمانی که از دستش بدی مهم نیست که چقدر بلند فریاد بزنی

اون دیگر صدایت را نخواهد شنید.


وه که گر من باز بینم روی یار خویش را



وه که گر من باز بینم روی یار خویش را

                         تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را

                      ***

یار بار افتاده را در کاروان بگذاشتند

                         بی وفا یاران که بربستند بار خویش را

                      ***

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق

                         دوستان ما بیازردند یار خویش را

                      ***

همچنان امید میدارم که بعد از داغ هجر

                         مرهمی بر دل نهد امیدوار خویش را

                      ***

رای رای توست خواهی جنگ و خواهی آشتی

                         ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را

                      ***

هر که در خاک غربت پای در گل ماند ماند

                         گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

                      ***

عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن

                         ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را

                      ***

خاک پایش خواستم شد باز گفتم  زینهار

                         من بر آن دامن نمی خواهم غبار خویش را

                      ***

دوش حورازاده ای دیدم که پنهان از رقیب

                         در میان یاوران می گفت یار خویش را

                      ***

گر مراد خویش خواهی ترک وصل ما بگوی

                        ور مرا خواهی رها کن اختیار خویش را

                      ***

درددل پوشیده مانی تا جگر پر خون شود

                        به که با دشمن نمایی حال زار خویش را

                      ***

گر هزارت غم بود با کس نگویی زینهار

                        ای برادر تا نبینی غمگسار خویش را

                      ***

ای سهی سرو روان آخر نگاهی باز کن

                        تا به خدمت عرضه دارم افتقار خویش را

                      ***

دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق

                        تا میان خلق کم کردی وقار خویش را

                      ***

ما صلاح خویشتن در بی نوایی دیده ایم

                        هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را


دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را



دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را

                            تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

                         ***

شب همه شب انتظار صبح رویی می رود

                            کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

                         ***

وه که گر من باز بینم چهر مهر افزای او

                            تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را

                         ***

گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم

                            جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را

                         ***

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

                            بر زمستان صبر باید طالب نوروز را

                         ***

عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند

                            این کرامت نیست جز مجنون خرمن سوز را

                         ***

عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست

                            کان نباشد زاهدان مال و جاه اندوز را

                         ***

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده ایم

                            ریسمان در پای حاجت نیست دست آموز را

                         ***

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست

                            در میان این و آن فرصت شمار امروز را